GEEN SUCCES

Het is niet echt een succes. Dat missionaire werk in de Jordaan. Als je het rendement afzet tegen de investering, is het niet om over naar huis te schrijven. Niet leuk om eerlijk onder ogen te zien. Lastig om openlijk toe te geven. Maar het heeft geen zin het mooier voor te spiegelen. Dat was onlangs onze conclusie toen we met z’n drieën als missionaire werkers (missonair kinderwerkster, missionair werkster en predikant) bij elkaar zaten.

We waren uitgenodigd om op de landelijke predikantendag, die op 22 september ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan van de PKN in Amsterdam was georganiseerd, als Noorderkerk een workshop te houden over ons missionaire bezig zijn in hartje stad. Een hele eer. Blijkbaar gaat er zo’n goed gerucht van uit dat we ‘uitverkoren’ werden om daar iets over te vertellen.

Terwijl we rond de tafel zaten om de workshop vorm te geven, liepen we er tegen  op. Je wilt een presentatie neerzetten, die een mooi plaatje oplevert. Waarin zichtbaar wordt dat volhardend gebed en creatieve inzet leidt tot de nodige successen. Bijbelser gezegd: ongedachte zegen . Zelfs in zo’n door en door geseculariseerd stukje wereld als de Jordaan. En natuurlijk zouden we zo’n beeld kunnen schetsen. Er zijn per slot van rekening genoeg verrassende dingen te melden. Ik zet er een paar op een rij. Dankzij het kinderwerk zijn er evenementen waar wel 100 kinderen met hun ouders bij betrokken zijn. Er is elk kwartaal een Ladies High Tea die inmiddels door zo’n 80 vrouwen wordt bezocht die zelden of nooit een voet over de drempel van de kerk zetten. Er zijn bijbelklassen voor onkerkelijken waar 25 mensen aan deelnemen, er worden zoekerscursussen gehouden waaraan in de afgelopen jaren al zo’n 40 mensen hebben meegedaan. En daarnaast zijn er geregeld persoonlijke gesprekken met allerlei mensen die zomaar op je pad komen. Over succes gesproken! Echt een zegen! Me dunkt, daar kun je een workshop mee neer zetten die klinkt als een klok. En toch, we voelden met z’n drieën aan: als we dat doen, geven we een vertekend beeld. Bedotten we de boel. En daar wordt niemand wijzer van. Grote kans zelfs dat je anderen er eerder door frustreert dan ermee verder helpt.

Hoeveel verrassende ontwikkelingen er ook te melden zijn, dwars daar doorheen worden we constant geconfronteerd met een weerbarstige werkelijkheid. Als het erop aankomt houden velen de boot af. En schiet het in de meeste gevallen niet echt op, met al die kinderen en volwassenen. Opgeteld zijn er rond de 200 missionaire contacten. Maar er werden de afgelopen jaren ‘slechts’ 12 mensen gedoopt. Veel inspanning lijkt vergeefse moeite. Ontstane contacten blijven uiterst kwetsbaar en breken soms ook zomaar weer af. En als Amsterdammers maar in de verte ruiken dat je iets meer wilt dan waar zij op zitten te wachten, dan zijn ze weg. Doorpakken is er dus niet bij. Van het zogenaamde succes – die 200 contacten dus – kun je geregeld ook heel somber worden.

Wat gaan we vertellen, vroegen ons af. Het eerlijke verhaal, besloten we. Missionair zijn in de Jordaan is geen succes. Veel meer een moeizaam proces. Waar je zomaar op af kunt knappen. Missionair zijn in de Jordaan is – met een woord van Luther – vooral en al meer ‘een Christus zijn’ voor ieder die je ontmoet. Ongeacht het resultaat. Ineens drong het echter sterker dan ooit tot ons door: daartoe zijn we verkoren! De hoogste roeping die je bedenken kunt in het Koninkrijk van God. We knapten ervan op. Enthousiast hebben we er tijdens de workshop van verhaald…

Paul Visser

Related Posts

Leave a Reply