Mijn dochter Marjon deelde met mij de volgende gedachten, die ik graag doorgeef, omdat ze een trend weerspiegelen, die te denken geeft. Al lezend dacht ik ook: wat een verschil of het ‘voorbije leven’ je troost is of het ‘komende leven’.
Een ‘doodgewone’ vrijdagavond
18.15. Ik loop nog even snel naar de supermarkt bij mij om de hoek. Driejarige skeletjes, lijkbleek geschminkte meisjes in bebloede jurkjes en jongetjes verkleed als magere hein huppelen me tegemoet. Op weg naar het Halloweenfeest op het buurtplein.
19.00. Met mijn vers gekookte maaltijd nestel ik me op de bank. Tijd voor de wereld draait door. Daar zit Patrick Lodiers aan tafel. Hij stopt na vijf seizoenen met ‘over mijn lijk’. Het programma waar jongeren die ongeneeslijk ziek zijn intensief door Patrick worden gevolgd. Jong moeten ze zijn, het leven vierend, hoe erg en heftig de realiteit ook is. Ook Sonja Barend zit aan tafel. Zij reflecteert op de documentaire over Adele. Ze heeft er moeite mee, haar idool zo te zien aftakelen. Ze wil het beeld van de jonge, onoverwinnelijke, sterke vrouw die haar heldin was vasthouden. Dat laatste beeld is voor haar heel bepalend. Nooit meer zal ze naar een opgebaard lichaam kijken, zo bekend ze even later, want dat is niet de manier waarop ze iemand wil herinneren.
20.00. Ik zap door naar NPO2. Daar is de ‘ode aan het leven’ in volle gang. Een afsluiting van de ‘ode aan de doden’ die deze week werd uitgezonden. De meest schrijnende verhalen komen voorbij. Een zoon van 13 die een einde aan zijn leven heeft gemaakt. Een vader en dochter die in Noorwegen verongelukken. Maar in dit alles staat het leven centraal, vieren we het leven van de doden.
20.30. Ik loop naar de keuken en zet mijn bord in de vaatwasser. Ik denk na over de dood. Buiten wordt er een feestje van gemaakt en spelen kinderen ermee. Binnen wordt er ook alles aan gedaan om de dood tot een ‘feestje’ te maken door op een beschaafde manier ‘het leven van de doden’ te vieren. Zo proberen we de dood de baas te worden. Blijkbaar is het voor mensen knap lastig de dood doodgewoon de dood te laten zijn…
