Met verbijstering en ontzetting
hoorden we de berichten en zagen de beelden.
van die twee aanslagen die in Brussel dood en verderf zaaiden
waarbij 34 mensen werden gedood en over de 200 gewonden vielen.
Van het ene op het andere moment
werden levens van mensen
stuk gereten en verminkt.
Letterlijk en figuurlijk.
Onmacht, woede en angst,
maken zich van ons meester.
Onmacht dat het ons blijkbaar niet lukt
om het geweld en de terreur te beteugelen.
Alle inspanning ten spijt.
Woede om het kwaad dat wordt gesticht
en het verdriet en leed dat wordt aangericht.
Zonder enige zin.
Angst om wat ons boven het hoofd hangt.
Brussel is maar twee uur rijden bij ons vandaan
Vandaag of morgen kan het ook in Amsterdam toeslaan.
Er lijkt geen ontkomen aan
‘Alla akhbar’ werd geroepen
voordat die twee zichzelf opbliezen.
Voor alle duidelijkheid: de levende God heeft hier niks mee.
Integendeel…
In deze Stille Week, waarin de stilte zo wreed werd verscheurd,
lezen we van Jezus, die zelf slachtoffer werd van niets ontziend geweld.
Terwijl Hij niets anders dan in Gods naam de liefde had geleefd
eindigde Hij aan een kruis, helemaal stuk.
In Jezus’ dood leed God zelf het onderspit in deze wereld.
Wonnen haat en eigen gelijk het van liefde en gerechtigheid.
Zijn reactie?
Hij betaalde dit niet te stuiten geweld niet met gelijke munt terug.
Integendeel, bloedend aan een kruis hoor Ik Hem bidden:
Vader vergeef hun, want zij weten niet wat zij doen.
Dat was Zijn antwoord.
Meer nog.
Gedood door onze handen
bleek Hij diezelfde dag de zondebok te zijn.
Het blijft een ongekende omkering van de hemel.
Ten onderging ging Hij aan alles waar wij ons aan schuldig maken.
Wie wast vandaag zijn handen in onschuld?
Opgestaan uit de dood kwam Jezus geen verhaal halen,
maar had om te beginnen voor ieder die zijn/haar hart vasthield
maar één boodschap…. zei en zegt tegen alle vrees in: Vrede voor jou!
Hij overwint het kwade met het goede… beantwoordt geweld met genade.
Wie er van leeft
staat niet anders te doen.
Gedesoriënteerd door de klap in Brussel
oriënteren we ons deze dagen eens te meer
op dat ongekende wat 2000 jaar terug in Jeruzalem gebeurde,
maar waar we tot op de dag van vandaag niet over uitgepraat raken.
Zo vaak we dat doen
is het geen vraag meer hoe te reageren
op het gebeuren van gisteren (en wie weet van morgen):
Niet met louter woede, die zo knecht
dat je niet anders kunt dan wat je verfoeit.
Nee, de Geest van Christus brengt op een beter idee.
Opgestaan met Christus gaan we over eigen grenzen heen,
zoeken dwars door eigen woede naar het goede voor iedereen.
Onderwijl bidden we door met Jezus, plaatsvervangend voor de rest,
tegen onze onmacht en angsten in om Gods ontfermen van de hemel,
om Hem die het kwaad te boven kwam en komen zal….
Paul Visser
