Ik val met de deur in huis: beroerd word ik ervan. Van wat ik hoorde van een bezorgde moeder. Ze belde me boos en verdrietig op. Omdat haar kind van zeven bij een vriendje gekeken had naar een film waarin een clown, verkleed als duivel, mensen afslachtte. Boos was ze, omdat de ouders van dat vriendje er blijkbaar geen moeite mee hadden dat die kinderen op deze manier vergiftigd werden. Verdrietig ook, omdat haar kind ’s avonds voor het slapengaan vertelde dat hij de beelden steeds voor zich zag en niet vergeten kon. Al was ze blij dat hij er uit zichzelf over was begonnen en zij met hem kon bidden. Het had hem geholpen. Hij sliep die nacht als een roos. Hulde voor zo’n moeder, die zich daarover opwindt, daar pijn van heeft en doet wat ze moet doen: bidden!
Ik weet niet wat je ervan vindt. Eerlijk gezegd kan het me ook niet zoveel schelen. Ronduit zeg ik: ik word er beroerd van, dat dit gebeurt. Want dit is méér dan een incident. Dit is de wereld waarin wij met onze kinderen leven. Op allerlei manier worden kinderen van jongs af geconfronteerd met allerlei beelden. Spelenderwijs worden ze vertrouwd gemaakt met ‘de duivel en zijn rijk’. Eerst worden ze er nog bang van. Voelen intuïtief aan dat het niet deugt, het kwaadaardig is, verderfelijk. Waarom zou zo’n kind er anders mee zitten? Al gauw kan een kinderziel – de makers weten dat! – echter over die angst heenkomen. Dat vriendje lachte alleen maar toen dat kind aangaf dat hij het eng vond. Noemde dat als zevenjarige nota bene ‘kinderachtig’. Hij was al zo immuun voor dit gif – hoe jonger je begint, hoe eerder je dat wordt – dat hij van angst geen last meer had. Hij vond het alleen maar leuk. Spannend. Het werkt blijkbaar verslavend. Misschien glimlach je en denk je dat het zo’n vaart niet loopt. Ik ben met die moeder boos en verdrietig en luid de noodklok, sla alarm. Omdat de geestelijke gezondheid van onze kinderen en daarmee hun toekomst die in ons land blijkbaar straffeloos mag worden geschaad, mij ter harte gaat. Neem daarbij de porno die vrij op elke mobiel onder handbereik is en waaraan kinderen al heel jong verslingerd (kunnen) raken, en de ellende is compleet. Want verstoort het occulte gif de ontwikkeling van een intieme relatie met God, het porno-gif verhindert op termijn het ontwikkelen van een intieme relatie met die ene ander. Ik verzin dat laatste niet. Onderzoekers, juist ook seculiere, uiten in toenemende mate hun grote zorg daarover. Na het geloof gaat ook de liefde eraan. Zonder slag of stoot dreigt een generatie verloren te gaan. Om boos, verdrietig en beroerd van te worden. Helemaal als vaders en moeders denken dat het wel meevalt en/of zelf zo bezet zijn met van alles, dat ze amper tijd hebben tegenspel te bieden om hun kinderen voor deze regelrechte ramp te behoeden…
Beroerd als ik word, vooral wanneer ik denk aan al die kinderen en pubers die er met open ogen instinken, kan ik niet anders dan als klokkenluider dit op tafel leggen om mensen links en rechts hiervan bewust te maken. Als onze kinderen ons lief zijn kunnen we dit niet ongestoord laten gebeuren (denk ook aan gamen en wat er onderling verhandeld wordt via social media). Het komt er op aan structureel tijd en ruimte te maken om te bouwen aan vertrouwen, eerlijk te praten over wat zij zoal zien, daar zorgvuldig op in te gaan, met liefde grenzen te stellen en vooral er met en voor hen tegenin te bidden. Overdreven? Dan was Jezus dat ook. Hij maakte er dagwerk van om ons geloof en liefde te leren, de duivel een hak te zetten en bad dringend: Ik wil niet dat u hen uit de wereld wegneemt maar hen bewaart van de boze. Zo gek is het dus niet. Bovendien, zo werk je mee aan de verhoring van het gebed dat bij de doop van je kind gebeden werd: dat het door de Geest gericht raakt op Christus en vrolijk tegen de duivel en zijn hele rijk zal strijden en overwinnen…
Paul Visser
(Verschenen in de Nieuwe Koers, november 2016)
